Puinruimen

Foto: Boston, Big Picture - Afghanistan

    1.




Ik kijk niet graag in de spiegel. Ik wil niet zien hoe vlekkerig mijn huid is geworden, of de vogelpootjes die mijn ogen “menselijk” maken. Elke ochtend hoop ik herboren wakker te worden, de nachten van gisteren gladgestreken, de drank, de ruzie, de extase: weggevaagd alsof het nooit gebeurd is.

Wat doe je als je door bekende straten loopt, maar nu de weg kwijt bent? Hoe repareer je de gebroken ruiten, de huizen waar iedereen uit vertrokken is? Ik ken hier niemand meer. Dus ik neem foto’s. Ik wijs naar de huizen: kijk eens hoe gebroken, kijk eens wat prachtig authentiek! Misschien gebruik ik een metafoor of twee, om de boel wat aan te kleden, en probeer de contouren van de mensen wat te verzachten.

Het is goed bedoeld.     



    2.




Een gebroken land toont zich het best in scherven. De randen rauw, het beeld versnipperd. Wie kijkt nog om naar wat er over blijft? Wie ziet nog iets in de resten?

Verbeelding vertekent en vervormt, voegt toe en verfraait. Het vereist moed te blijven kijken, alsof je alleen daaraan al je vingers snijden kunt. Alleen de sterksten houden halt, kijken, kijken en kijken tot ze zien. Niet de kapot geschoten huizen waar slechts de kozijnen nog van staan. Niet de kogelhulzen naast het knikkergat. Niet de waarheid die zich met geur en al om je hoofd slaat zodra je opkijkt. Nee: zeegroene muren en stoffen in de kleur van warm zand, de wind die de smaak van koriander draagt en ieder geluid weer ongeremd.

We moeten een keer met ons hoofd uit de wolken, onze voeten weer openhalen aan een versplinterd land. Bleef er maar iemand lang genoeg kijken om te zien hoe het puin moet geruimd, de scherven geveegd. Eén man is genoeg om het begin te maken. Wie voorzichtig te werk gaat, krijgt geen bloed aan zijn handen. Leg steeds het grootste stuk opzij, en dan weer, en weer, en weer - tot je uiteindelijk alleen nog splinters hebt op te vegen. Je moet ergens beginnen.