Foto: Brice Portolano
1.
De zon gaat hier later onder dan thuis. Op straat wordt het nooit echt rustig: er zijn altijd mensen wakker, zoals ik. Ergens wordt iemand met gillende sirenen afgevoerd, katten blazen naar het donker, een affaire wordt stiekem afgekust.
Ik verbeeld me graag dat alle mensen met elkaar verbonden zijn door de elektrische kabels die langs de huizen slingeren. Dat we geboren worden met een tweede navelstreng, zwart en alsmaar groeiend. We groeien op met een laptop op schoot en een mobiele telefoon binnen handbereik. We lijken te leven voor die momenten van contact, maar is dat niet hetzelfde als bang zijn om alleen te zijn?
Soms, als de klok voor de zoveelste nacht op rij vier uur slaat, pak ik bijna de hoorn op. Gewoon om iemand te bellen, heel ver weg, en te vragen of de zon al schijnt. Zijn er al mensen wakker, blaffen de honden al? Vertel me hoe jouw ochtend klinkt.
Ik doe het nooit.
2.
De contouren van huizen vervagen in het donker; open deuren ademen de laatste warmte uit. De lucht is vol van restjes zonlicht, flarden gesprekken en de geur van buiten gebraden biefstuk. Mannen staan met glazen Cuba Libre tegen hun huizen aangeleund. Sigaren hangen in hun mondhoek, maar na al die jaren belet hen dat nergens in. Alleen de jongsten moeten kiezen; terwijl ze praten over rumprijzen en het weer tikken hun vingers de as slechts af.
Op hoge hakken lopen de vrouwen hen door de droge straten voorbij. Je ziet het stof niet op hun huid, maar je kunt er een spoor in trekken tot ver boven hun knieën. Ze lopen heupwiegend, langzaam. Omdat de weg vol kuilen is, omdat het publiek dat zo graag ziet. Zoals je je favoriete scene uit een film vertraagd afspeelt, omdat je geen detail wilt missen.
De climax wordt nog even uitgesteld. Eeuwig, lijkt het wel, hier heeft niemand ooit haast. Gesprekken strekken zich over dagen uit, kook- en eetgeluiden wisselen elkaar steeds weer af en minnaars versnellen pas als dat niet anders kan. Dit moet het middelpunt van het leven zijn. Naar de randen toe gaat alles sneller, maar hier staan we haast stil. Hier draait het om. We hebben misschien niet alle tijd van de wereld, maar wel de meeste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten