Water luisteren

                                                                          Foto: Mathieu Keuter

    1.




Er zijn dingen waarvan ik weet dat ze niet waar zijn, maar die ik toch geloof. Ik weet dat er geen zee in schelpen golft, maar dat ze simpelweg het geluid van je bloed weerkaatsen. Ik weet dat de wereld niet zachtjes wiebelt, maar dat de wind de bomen laat bewegen.

Ik weet dat licht niet de hoek om kan, dat kauwen geen miniatuurkraaien zijn, de stem van mijn moeder niet in de telefoon zit en er geen mannetjes in de televisie leven. Bomen sterven niet echt in de herfst, ik kan geen dingen met mijn gedachten optillen en het nieuws is niet te vertrouwen. Ik weet dat ik niet verdwijn als ik slaap en dat mijn buurman geen idee heeft van wat ik denk.

Dat weet ik allemaal wel.

Maar toch. Soms durf ik niet in slaap te vallen, omdat ik niet weet waar mijn lichaam blijft als ik droom.

Einstein zei ooit dat er patronen van het heelal in een zandkorrel terug te vinden zijn. De hele wereld reflecteert zichzelf en grote mysteries liggen besloten in de kleine dingen van alledag. Misschien is er meer mogelijk dan we denken.

Als ik goed luister kan ik de wolken horen passeren via het wateroppervlak.


    2.



Ik vergeet steeds weer hoe koud het water is. Ik kom hier ieder jaar opnieuw, maak over de rivier de tocht langs de Franse dorpen. Tweeëntwintig zomermaanden aan herinneringen liggen hier, bijna twee jaar in totaal. Ik herinner me de ruwe handen van mijn moeder en haar ketting tegen mijn wang. Ontbijt met zoet rozijnenbrood en perensap. Mijn eerste Franse woorden en de namen van de planten onderweg. Stokrozen naast veldsalie, het korstmos op de bomen, bonjour meneer en ooievaar. Mijn zussen die na een uur al niet meer wilden peddelen en de beloftes die ik met mijn hoofd onder water maakte.

Het water is koel als de kiezels tussen mijn vingers en kaatst de zon naar mijn brede schouders, maar ik zie mijn vijftienjarige lijf er nog in terug. Ik weet nog hoe ik van de grote stenen dammen maakte en de platte liet ketsen, hoe ver de overkant was. Ik weet nog hoe jong ik was en dat toen niet wist. De kleur van het zonlicht op de amandelbomen verandert niet en ieder jaar neem ik me voor de geuren in me vast te houden.

Maar de elf maanden erna verandert mijn huid, de kleur vervaagt en ik ben er al zo vaak in gegroeid dat er op de tere plekken lijnen zijn ontstaan. Alles wat ik me herinner, verandert met me mee en verliest het gevoel nog echt te zijn. Met mijn oor tegen het water luister ik hoe mijn eigen verhalen me inhalen.