Veranderingen

                                                                                            Foto:  JH Engström, 'From back home'

    1.



Hij voelde als nieuwe lingerie onder haar zondagsjurk. Niet direct zichtbaar, maar wie goed keek, zag de sporen. Haar kin iets omhoog, de lijnen van haar lippen, de afstand die ze hield van de vrijgezelle vrouwen. Zo droeg ze hem, als kant op haar huid, en het verbaasde haar dat een man zo ruw, haar zo teder kon raken. Hij wist niet beter; wat hij voelde in zijn hart deed hij ook met zijn handen.

Haar hele leven had ze geleerd juist dit, deze man met zijn goeïige ogen, niet te willen. Ze wilde studeren, haar naam op boeken zien staan en een leven bouwen dat te groot was voor dit dorp. Ze wilde een huis met serre aan de rand van de stad, naar de opera en iedere vrijdag eten in restaurants met een buitenlandse keuken. Nu werd ze wakker van zonnestralen en zijn gefluit, leerde dat ze zich kon snijden aan gras en dat je buiten beter geen wit kunt dragen. Hij rook naar roggebrood en zij - ‘lekker? zoals de lente?’ en met zijn handen maakte hij een hulpeloos gebaar.

Ze had nog nooit zo van simpel genoten als met hem, en dat was juist het moeilijke. Wat gebeurt er met de dingen die je zo lang, zo dicht bij je draagt? Zolang je ze op afstand houdt, heb je zelf alle ruimte om te groeien. Maar ze droeg hem zo dichtbij, dat ze naast verstillen maar één keuze had. Wat onder je huid groeit, raakt vroeg of laat je hart.

Alles verandert, en slechts soms ten goede. Ze dacht graag dat ze geluk had gehad.

    2.



Hij houdt eigenlijk helemaal niet van dansen. Hij is geen flamboyant figuur, nooit geweest, maar een man van de zijlijn. Voor hem geen avonden vol jazz en dansen met zijn vrouw in de woonkamer, terwijl de kinderen vanaf de bank meekijken. Geen romantische herinneringen voor later, zijn voeten blijven op de vloer.

De laatste keer dat hij danste was op de middelbare school, met een meisje uit een hogere klas. Ze rook naar perziken, vermengd met sigaretten. Een geur die hij nooit meer geroken heeft, ook al wast hij zijn haar sindsdien met perzikshampoo en rookt hij meer dan goed voor hem is. Het is niet hetzelfde.

God, wat zijn de nachten lang in dit dorp. Terwijl de vrouw van de slager aangeschoten in zijn armen hangt ziet hij keer na keer dezelfde gezichten voorbij komen. Zijn vrienden van vroeger, die nu nog steeds zijn vrienden zijn. De vrouw die hij liefhad, maar die hem verliet omdat hij nooit wat zei. De vrouwen die hij verliet omdat ze haar niet waren. Ze zijn nog steeds dezelfden en ze staren hem aan alsof het zijn schuld is.

Misschien is het maar beter om door te dansen. Stilstaan heeft hij lang genoeg gedaan.