Samengevouwen

   1.





Meer samen dan dit zie je niet vaak. Ze dragen ieder meer dan honderd jaar verhalen met zich mee. De dromen die ze elkaar fluisterend vertelden voor het slapen gaan; de dingen die ze ooit zouden doen samen, zijn nu gedaan en worden herinnerd. Ze hebben gezien hoe het leven langzaam van kleur veranderde, hoe bomen groeiden en werden neergehaald.

Geen van hen snapt hoe mensen kunnen denken dat hun wereld groter wordt. Hetzelfde moet gedeeld worden met steeds meer mensen; hun wereld krimpt iedere dag wat meer.

Hun vingers hebben groeven achtergelaten in elkaars gezicht, bekend en toch zo eigen. Leven laat sporen na en ieder woord gesproken of gehoord, ieder beeld is getekend in hun ogen. Op afstand zijn ze uiterlijk identiek, hun levens begonnen slechts minuten na elkaar en gelijk waren ook hun dromen. Hoe neem je afscheid van iemand in wiens schaduw je leefde, steeds om de beurt, als dansers cirkelend rond een steeds bewegend punt? Hoe wend je je ogen af van een spiegel die laat zien wie je ook had kunnen zijn? Hoe laat je een leven los dat het jouwe is zonder zelf een ademhaling te missen?

“Ik blijf bij je.”



   2.




‘Here’s the thing.’
Zoals ze zeggen in films voordat ze iets waardevols op tafel leggen: een hart, een pistool, geld. Adem in, zet je schrap: hier komt iets van waarde.

Ik heb echter geen wapen, mijn hart is al vergeven en geld heb ik nooit over, dus ik leg mijn handen voor je op tafel. Kun je voelen hoe dun mijn huid zal worden? Hoe zacht mijn hartslag en hoe koud mijn gewrichten? Ouderdom grijpt je bij je handen voordat het bibberend je lichaam intrekt. Daar begint het.

De palmen wijzen naar boven, zie je al die lijnen? Ik heb nooit geweten welke mijn levenslijn is, misschien allemaal. Tientallen vouwen die vertellen waar ik geweest ben, hoe lang de weg was en wie ik tegen ben gekomen. In mijn handen houd ik huizen vast, gestolen uren, kleine leugens, de geur van beddengoed en dronken nachten. Met mijn handen herinner ik alles. Met mijn handen herinner ik me jou.

Dus, ‘here’s the thing.’

We zullen ouder worden, we zullen vergeten en we zullen zonder meer sterven. Maar als we niets meer hebben dan een door de tijd aangevreten deken, zal ik mijn handen in de jouwe leggen en je laten zien wie we waren.