Verscholen

 


    1.



Gestolen tijd is de kostbaarste. De splinters van seconden die je stiekem achterover drukt, klein en schitterend. Pas op dat je ze niet verliest, dat ze niet door de gaten van je geheugen vallen.

Op een dag kun je ze zomaar kwijt zijn.

Buiten razen de geluiden van de kermis als een zandstorm rond, maar hier kan niemand ze vinden; dit hokje is voor heel even hun schuilplaats. Zij zegt iets, hij lacht – zo simpel kan het zijn. Hun gezichten, zo verschillend, zijn voor even één: een gezicht, twee ogen, één neus, één glimlach.

Dit is iets om te bewaren, denkt hij.

Als ze naar huis lopen, omklemt hij met zijn vrije hand het stukje papier in zijn zak. De gokkasten gillen, het reuzenrad draait zijn duizendste rondje en het begint een beetje te regenen.




    2.




Hij moest nog snel even een foto maken; over een week gaat hij op reis en zijn paspoort is bijna verlopen. De foto's die hij heeft zijn allemaal jaren oud; die laten geen glimlach, maar een snor zien. De herfst waaide alle kanten op toen ze samen over het plein renden, de winkel in. Het hokje staat helemaal achterin; ook zonder gordijn waan je je hier beschut van de buitenwereld.

Op de eerste foto keek hij ontspannen de lens in. Bij de tweede klik sloop onzekerheid zijn ogen binnen. Nog voor de derde klik stak hij zijn hoofd naar buiten en greep haar arm.

“Kom.”

Ze schuift het gordijn verder opzij en gaat achter hem zitten, pakt zijn hand en streelt met haar duim over de zijne. Teder kust ze zijn wang en fluistert plagend in zijn oor.
“Dit worden toch geen mooie foto's zo.”

De camera klikt rustig door, maar geen van beiden kijkt nog. Haar voorhoofd rust teder tegen het zijne en in dat gebaar vertellen ze elkaar alles wat de lens per ongeluk weet vast te leggen. Hoe lang vier weken zijn. Hoe groot de oceaan is. Hoe ver hij zal zijn - maar dat zij samen nog veel verder zullen komen.

Dit is niet de foto die hem op reis laat gaan, maar wel degene die hij al die weken bij zich zal dragen.