La Reine

    1.  
[Voorgelezen]

Hij ziet pas op het laatste moment dat er iets mis is. Bedremmeld loopt hij naar voren, alsof hij een toneel oploopt. Een beetje verbaasd kijkt hij om zich heen. Half verwacht hij dat op zijn teken leven uit de coulissen zal komen, maar hij hoort geen enkel menselijk geluid.

Het waaien van de wind, het geklots van de golven, het roepen van de meeuwen – als hij zijn ogen sluit, lijkt het alsof hij zich ver van de bewoonde wereld bevindt. Alsof hij niet voor de friettent staat waar hij al zijn hele leven komt. Een patatje, gewoon met mayonaise, en een kroket; iedere week weer. Marie probeerde hem vaak over te halen iets anders te proberen, maar dan glimlachte hij verlegen en bedankte daarvoor. Hij hield van de voorspelbaarheid van zijn vrijdagavond.

Na zijn werk even langs huis. Jas over de keukenstoel, nette schoenen op de trap, pak terug in de kast. Binnen een kwartier weer naar buiten en iedere week dezelfde wandeling over het strand. Hij genoot van de zeelucht, de wind en de geur. Hij wist zeker dat als iedereen zijn hoofd af en toe door zou laten waaien, de wereld er een stuk beter aan toe zou zijn.

Deze week was precies zo gegaan, alleen wachtte hem nu aan het eind van zijn wandeling geen eten. En vooral: geen Marie. Hij klopt op de luiken, zoekt naar een briefje dat zegt “in verband met een bruiloft geen patat vandaag.” Niets.

Op weg naar huis rommelt zijn maag. Volgende week zal hij weer gaan, en iedere week daarna opnieuw, tot ze er weer is. Misschien zal hij dan voor het eerst iets nieuws proberen. Een frikandel, en een telefoonnummer misschien.



    2.   
[Voorgelezen]

De koningin is uit. Ze is het zestienjarige meisje in een minirokje met gouden oorbellen, blond haar dat rommelig omhoog is gebonden en een leren jasje dat glimt in het licht van de straatlantaarns. Ze is de moede man van vijfenveertig die worstelt met overgewicht en een haargrens die de aftocht heeft geroepen. Ze is de oude vrouw met stramme benen die tevredenheid rest, en niets meer dan dat.

Ze is het hart van België.

Tegen haar wanden werd gezoend in de klamme avondschemering, aan haar bar gepraat over het wel en wee van de straten en vanuit haar ramen eindeloos in de verte gestaard. Het was prima zo. Het leven rolde over de tegels en liet zijn sporen achter.

Aan alles komt een einde, maar het is beter af te treden als men nog voor je juicht. Sluit de luiken, trek je beste bontjas aan en stap de mist in.

Verval past een koningin niet.