De vogels van Parijs

Fotograaf: Derk Zijlker

    1

Haast heb ik allang niet meer, integendeel. Als je niet met de tijd meegaat, kan je maar beter niet te snel lopen om te voorkomen dat ze langs je heen raast. Ik strijk haar langzaam tegen de haren in; mijn pak is nog van mijn vader geweest en de hoed kreeg ik veertig jaar geleden van een meisje met de mooiste pijpenkrullen die ik ooit zag. Op onze bruiloft waaide hij bijna het water in.

De vogels kennen het Parijs van voor de auto’s nog, vertellen het verhaal aan wie het horen wil.
De stilte drukt zwaar op mijn schouders. Niemand luistert nog, en niemand kijkt. Met onze blik op de eindstreep rennen we de klok rond: om de toekomst te bereiken, moeten we vooruitgaan.

Ik ben opgehouden alle meisjes te vergelijken met haar, ik beledigde hen allemaal en met ieder gezicht dat ik zie, vervaagt de schoonheid van het ene dat ik wil onthouden. Met mijn ogen gesloten lig ik ‘s ochtends in bed en blijf liggen tot ik zeker weet dat ik de beelden uit mijn droom verankerd heb.
Terwijl ik zo lig, verzamel ik de moed mijn dag in beweging te zetten. Ik hoop dat de marktkoopman zijn vrouw thuis heeft gelaten, het rustig is op straat, niemand zich mengt met haar of in mijn leven.

Traag loop ik de straten door. Sinds ik haar achterliet, hoop ik dat ze een manier vindt me weer in te halen voor zelfs de vogels ons vergeten zijn.



    2

Ik mis alles tegenwoordig. Ik mis de straten die plakken van de warmte en het geluid van de metalen hekken als mijn vingers erlangs glijden. Ik mis het geschreeuw van het verkeer en de wenkbrauwen vol meel van de bakker aan de overkant. Ik mis zelfs de stank van Parijs.

Gelukkig heb ik de duiven nog. Ze volgen me overal waar ik ga en maken nesten in mijn dakgoot. Ik hoor ze als ik ’s avonds in bed lig en niet kan slapen: hun gekoer lijkt op het murmelen van slapende mensen en houdt de muren van mijn kamer omhoog. Het stut de leegte, en ook al ben jij hier niet, ook al mis ik jou van alles nog het meest, toch hoorde ik vannacht iets waar mijn hart van oversloeg. Een zacht gekraak en gepiep.

Toen besloot ik om vandaag de deur uit te gaan om straten te voelen plakken, mijn vingers langs alle spijlen van de stad te laten glijden en zacht in de wenkbrauwen van de bakker te blazen. Ik zal hier alleen sterven, dat weet ik. Maar er wordt nieuw leven geboren tussen mijn dakspanten.