In de mazen

    1.

Het was nooit mijn bedoeling een beer te worden. Ze zijn te zwaar, teveel aan huis gebonden. Nee, ik wilde een albatros zijn. Zo’n grote witte, met vleugels die met stormen spelen. Een luchtprins wilde ik zijn. Trots als het ijs waarop ik geboren ben en sierlijk als de wind die over de vlakten jaagt. De Zuidelijke oceaan zou onder mij liggen en zuchten onder mijn duikvluchten.

Toen de winter op zijn einde liep en de eerste zon weer verscheen, besloot ik mijn leven in eigen handen te nemen. Ik koos de hoogste klif die ik kende, nam een aanloop en toen mijn poten het ijs verlieten hield ik mijn adem in, zo diep dat het bijna pijn deed.
Het werkte. Ik vloog.

Alles heb ik gezien.

En nu lig ik hier, mijn poten verstrikt in de mazen van de stad. Overal zijn geluiden: auto’s, mensen die schreeuwen, kinderen die huilen, sirenes. Overal zijn geuren en overal is licht. Het doet pijn aan mijn ogen, maar ik kan nog steeds de wind in mijn vacht voelen. De wind is overal hetzelfde.
Ik ben nog steeds een albatros.

Zelfs die moeten op een gegeven moment landen.



    2.

Een paar uur geleden was ze zo blij met je. “Papa! Papa! Díe wil ik,” en ze kreeg jou. Jij was gewild en zij gelukkig. Het dunne touw sleepte over de grond; ze hield je voorzichtig vast met haar handen om je buik. Een kinderhart is snel gevuld.

Nu lig je hier. Had ze niet jou gekozen, dan lagen alle mogelijkheden nog voor je. Had ze jou niet gekozen, dan had je de geur van straatstenen niet gekend. Niets geweten van de houdbaarheid van beloftes. Niet de wereld om de hoek verkend, de schreeuwende marktkoopman, de smaak van rode rozen. Niet geleerd wat er voor achterlaten komt.

Jij koos er niet voor weg te gaan, maar ze nam je mee. Op weg. Haar zachte zingen de achtergrondmuziek van jullie avontuur, haar ogen de camera die de beelden zo goed als ze konden opnamen. Maar haar reis ging verder, het trottoir af, de grote weg over, de auto in, de blauwe lucht voorbij. Haar handen waren nodig om de wereld bij te kunnen benen, vast te grijpen aan vaders jas en voorbij vliegende kansen.

Groei gaat altijd ten koste van iets anders.