Overgave

    1.

Het is feest. Er dwarrelt confetti door de straten en de mensen lachen. Er zit weer beweging in hun wereld: een golf van optimisme, van toekomst, is door de matrozen meegebracht aan land. Het is hun grootste vangst tot nu toe.

De wereld heeft iconen nodig, dat is altijd zo geweest. Een golf moet een gezicht hebben om geliefd, een lichaam om gevoeld te worden, anders gaat hij ons ongemerkt voorbij. Maar daarna? Wat gebeurt er met iconen als het feest voorbij is? Als de mensen naar huis gaan en de straten worden schoongeveegd?
Wat doen iconen dan?

Je houdt elkaar nog even vast. Je stamelt wat. Je veegt je lippen droog en dan loop je door. Wat moet je anders? Verderop staan je vriendinnen giechelend te wachten en hij liep tenslotte altijd al een andere richting uit dan jij. Misschien zwaai je nog even.

Wat je overhoudt is een mooi verhaal voor later en wat broeierige dromen. Geen naam, geen stormachtige verhouding, geen eeuwige liefde. Slechts een kus en een glimlach. Dat is alles. Het lijkt wat schamel, het lijkt wat weinig, maar soms is het alles wat we nodig hebben.

Eén kus.



    2.

Het gebeurt zo snel.

Hij loopt langzaam door de straten, zijn blik glijdt langs de mensen. Een menigte blije toeschouwers, ieder in zijn beste kleren. Dan houdt hij even in, vertraagt zijn pas, laat zijn ogen rusten op één punt. De camera kan hem maar net volgen wanneer hij abrupt naar links draait.

Hij duwt haar heupen tegen zich aan en kromt haar rug naar achter. Zijn arm stevig om haar nek, zijn lippen zout en ruw op de hare. De buiging van haar been toont de gewenning van haar overgave. Proeft ze de zee, hoort ze de wind in zijn haren, ziet ze voor zich waar hij is geweest, waar zij nu heen zal gaan?

Ik wel, ik zie de havensteden waar hij zijn touwen uitwierp, de gure kou in zijn kleren, de zandkastelen die ze met z’n drieën zullen bouwen. Het huis bij het strand, dat hij voor haar zal bouwen, de brieven in de koffer die ze beter ongeopend laat, dat je dromen waar kan maken. Dat het belangrijk is precies te dromen, je je daarna alleen nog maar overgeven kan.

Levens veranderen ieder moment, maar wat je vastlegt, wordt belangrijk. Was ze niet hier, niet zo mooi, niet in het oog van de camera geweest – dan was ook dit voorbijgevlogen. Nu is het vastgelegd; dit is het ankerpunt. Het zal altijd hierop terugkeren.