Khadafi's bed

    1.

Er staan tientallen voetafdrukken in het tapijt, elke vierkante centimeter van de kamer is vertrapt door de boze zolen van de opstand. De revolutie heeft sterke benen en zijn heupen dragen het gewicht van zijn geweer. Het bed staat als een geschoten dier achter hem, door de poten gezakt, gebroken en ontveld. Het is slechts een bijkomstig slachtoffer, niet de prooi waar de man op gehoopt had. Ik zie het aan zijn blik.

Is dit het bed van een dictator? Is dit waar hij sliep en droomde, ’s ochtends wakker werd en vol goede moed een nieuwe dag begon? Het is nogal kitsch, maar machtsmisbruik gaat wel vaker hand in hand met slechte smaak. En waarom liggen de latten verkeerd? Zodat hij zich ’s nachts veiliger voelde, zijn kwetsbare rug beschermd door het hoofd van het bed? Is het gewoon een foutje, jarenlang verborgen gebleven onder het dikke matras? Zou de grote onderdrukker rugpijn hebben?

Een aantal latten zijn eruit gevallen, of getrapt. In de hoek van de kamer liggen de scherven van het dressoir te wachten op betere tijden. De tweede man blijft liever uit ons zicht, verbergt zich in de schaduw van de revolutie en laat zijn schouders hangen. Straks, als de camera’s weg zijn en het leven weer doorgaat, is hij degene die de troep mag opruimen. Voor hem geen grote dromen. Hij probeert slechts alles in goede banen te leiden in deze kamer barstensvol journalisten. Pas op, niet dichterbij komen: deze ravage is het monument van de dag.

En ik denk aan die kleine man in zijn te grote jas en dat hij dezelfde Nike’s draagt als mijn buurjongen.
Ik denk aan de pijnlijke ruggengraat van de meest gehate man van Libië.

Ik denk aan alle bedden die de grote wereldproblemen stutten.




    2.

Op welke leeftijd zou hij zijn tent hebben verruild voor dit prinsessenbed? Misschien schreef hij hier – de kamer verlicht door een kleine lamp, zijn rug tegen het hoofdeinde geleund - de gedichten aan zijn vrouw; gaf hij hier gestalte aan de ontsnapping naar de hel.

Het is het bed van een man met dromen, een excentriek schrijver die ooit trouwde met een lerares, omdat zij de eerste was aan wie hij zijn verhalen wilde laten lezen. Een bed groot genoeg voor idealen, een schare kinderen en een hart. Ik stel me voor hoe hij op de drempel even stil stond, zijn ogen sloot om zichzelf aan te kijken, op een diepe inademing zijn heiligdom instapte. Dit bed wilde hij niet delen met wie hij geworden was. Deze kamer op de begane grond was het enige fort dat nooit ingenomen zou worden, beschermd door de afwezigheid van wapens.

Hoe lang kan je jezelf ontlopen? Om jezelf te raken heb je geen kogels nodig. Op de plek waar de schrijver stierf, de echtgenoot die bang was om te vliegen, zoeken zij nu tussen de scherven de man die overbleef. Waar de heerser wakker werd, liggen planken op de grond; waar een dromer ging slapen, stond een monster op.

Dat het hem zou achterhalen, uitgerekend hier.