Veranderingen

                                                                                                  Foto: Alejandro Cartegena

    1

Veel neem ik niet mee: mijn tas, en wat er in past. Een kastje dat dienst doet als tafel en stoel. Mijn matras; een bed heb ik niet. Als ik ben wat ik bezit, ben ik niet al te veel. Mijn kleren hebben gaten, mijn boeken zijn hun kaft allang kwijt. Wat ik heb, wordt almaar kleiner. Weggeschuurd langs de straten, afgeschaafd aan de ruwe randjes. Zoals een slang vervelt en zijn oude huid achterlaat, alleen kreeg ik nooit een nieuwe terug.

Het is een soort verveling die maakt dat ik steeds verder trek. Eén die inherent is aan verlangen; ik wil altijd meer. Mensen, huizen: ze blijven zoals ze zijn of brokkelen af met de tijd. Niets bloeit eeuwig, niemand groeit maar door. Ik ga verder zodra het stof zich nestelt en het uitzicht dof wordt.

Dat ik mezelf steeds opnieuw uitvind, is mijn redding geweest. Ik ben een broer, een zoon, een kleinkind. Ik was ooit een geliefde en ben meerdere keren vader genoemd. Mijn moeder gaf mij een naam, maar niemand weet nog welke. Een paar keer per jaar word ik iemand anders, ben ik de man die ik voor mezelf verzin. Ik zie hem in de spiegel en in winkelruiten, hoor zijn stem, zie zijn handen op de heupen van vrouwen en vertel zijn verhalen vol overgave. Verwondering houdt me vast, tot ik ook hem heb uitgeleefd en verder ga, mijn identiteit uittrek als de huls die het is.

Op een dag zal ik zo veel achtergelaten hebben dat er niets meer af te leggen valt. Wat dan overblijft ben ik - de kern, mijn wezen, - of de wetenschap dat ik nooit meer dan lagen was.


    2

Het verbaast me steeds weer hoe makkelijk we ons leven omgooien. Dat we overal gelukkig zijn, spullen gewoon opnieuw kopen en mettertijd elk geluid went. Als je eenmaal de angst voor verandering verliest, blijft alles nagenoeg hetzelfde.

Soms is het alsof de wereld in tweeën is gedeeld: gisteren is vandaag, binnen is buiten, vol is leeg. De scheidingslijn is vaag en niets is wat het lijkt. Zoals een stad van Calvino zich spiegelde in het wateroppervlak. Onder gebeurt precies het hetzelfde als boven, maar als hier een man sterft wordt boven een kind geboren, mensen lopen er op hun handen en hij die gek is weet het meest.

Zo voelt het als ik op een nieuwe plek kom. Hier is het leven dat ik achterliet, maar dan anders. Ik herken gezichten die ik nooit eerder gezien heb en voer gesprekken die een echo zijn van wat al eerder is gezegd. Alsof ik ben blijven steken op de drempel; mijn leven mag veranderen, maar de inrichting blijft hetzelfde.